mrgoodru

У кожнага чалавека павiнен быць сябар. I не проста сябар, а сапраўдны сябар. Вы запытаецеся, чым адрознiваецца проста сябар ад сапраўднага? Наконт гэтага ў мяне ёсць уласныя думкi.

На мой погляд, сапраўдным сябрам лiчыцца той, хто цябе разумев, хто заўжды гатовы дапамагчы ў бядзе, хто шчыра радуецца тваiм поспехам i, нарэшце, той, хто гатовы не толькi сказаць табе нешта прыемнае, але, калi трэба, то i справядлiва пакрытыкаваць, параiць, як выправiцца. Даволi часта я чую прыкладна такiя словы: «Якiм цяжкiм стала жыццё. Якiмi злымi зрабiлiся людзi. Не людзi, а ваўкi. Сябар сябра гатовы прадаць за кавалак каўбасы.

Ды й увогуле, — пра сяброў усе забываюць». З пачутага я раблю выснову: зразумела, час, у якi мы жывём, — складаны. А сяброўства, якое прадаецца за кавалак каўбасы, нельга называць сяброўствам. А аб тым, што ўсе забываюць пра сяброў, я мяркую так: не важна бачыцца кожны дзень, часта хадзiць адзiн да аднаго ў госцi, галоўнае — прыйшоўшы да сябра са сваёю радасцю цi бядою, пабачыць у яго вачах шчырую падтрымку, радасць за твае поспехi цi спачуванне тваёй бядзе.

Mar 30, 2014 - У кожнага чалавека павiнен быць сапраўдны сябар. На мой погляд сапраўдны сябар - добры чалавек з поглядамі, падобнымі на твае. Сачыненне На Тэму Мой Лепшы Сябар. Парни помогите найти Сачыненне на тэму мой лепшы сябар. Добры сябар знойдзе асаблівыя словы, каб. Мой метад: я не магу сесці за стол i «будаваць» з усімі «аддзелкамі». Гарой, той сапраўдны герой. Sep 20, 2012 - На мой взгляд, учитель — это человек энергичный. Усе добрыя якасці, якімі павінен валодаць сапраўдны Настаўнік, а можна ўсё. Такім чынам, настаўнік – гэта і выхавальнік, і сябар, і, безумоўна, чалавек,.

Сапраўдны сябар зробiць усё магчымае, каб дапамагчытабе, хоць словам, хоць справай. У мяне ёсць сапраўдная сяброўка. Яе завуць Лера.

3 Лерай я магу падзялiцца i болем, i радасцю, i трывогай, i няўдачай. Упэўнена — яйа са мною таксама. Не адзiн раз Лера дапамагала мне знайсцi выйсце з цяжкага становiiнча, заўсёды раiць, як зрабiць лепш. Не так даўно я хварэла. Да мяне зайшлi мае аднакласнiцы.

Сярод iх была i Лера. Дзяўчаты збiралiся пайсцi ў кiно. Расказвалi, колькi цiкавага чулi пра новы фiльм.

Мне было сумна: таксама хацелася на вулiцу. Развiтаўшыся, усе пайшлi. Лера засталася. На мае запытанне яна сцiпла адказала: «Нешта не хочацца». А я ж добра ведаю, што пабачыць гэтую стужку Лера мары л а ўжо даўно. Вы скажаце — такая дробязь не доказ сапраўднага сяброўства.

А я упэўнена — яно праяўляецца менавiта ў дробязях. Мне хочацца бясконца гаварыць сваей сяброўцы: «Лера, ты самая добрая, самая чулая, самая свравядлiвая.

Мне з табой вельмi цiкава. Нiколiнiколi не хварэй, нiколi не сумуй, не спазнай бед».

.УдыхКрык нованароджанага малога. Ён з’явіўся на святло, і адразу спрабуе абвясціць аб сваім нараджэнні ўсім свеце. Яго бацькі зараз шчаслівыя. А з чаго ўсе пачыналася?

А каханне не з’яўляецца дабром? Мне здаецца, што каханне-гэта сапраўднае дабро. Бо гэтае пачуцце прымушае людзей думаць не толькі аб сабе,але і аб іншых. Сам свет становіцца больш светлым. Хочацца ўсміхацца ўсім і кожнаму. Хочацца аддаваць той свет, які ў душы, увесь да кропелькі.

Усе шчаслівыя, усе каханыя, усе добрыя. Праходзяць гады. Гэты ж маленькі чалавечак ужо ў школе. Тут мы пачынаем разумець сапраўдныя грані дабра і зла, вучымся на паразах і чужых поспехах, ствараем сваю будучыню. А робім мы сардэчна? У падлеткавым узросце мы практычна забываем аб гэтым. Вельмі шкада.

Мы пастаянна ў інтэрнэце, мы забываем, каб абдымаць нашых мам, мы не саступаем месца ў аўтобусах, ругаемся. Дзе ж тое дабро, якому нас вучылі? Няўжо згублена?

Дзе чалавечак, які смяяўся пару гадоў таму самым чыстым і крыштальным смехам? Сучасны свет нібы паглынуў сардэчна. Хіба мы-людзі? Не, мы ператвараемся у цені, калі забываем аб іншых, калі мы запираем на замак прамяні сонца, якія заўседы жывуць у насЧасам мне хочацца выйсці на плошчу і крыкнуць: “Людзі, чыніце дабро! Радуйцеся кожнаму дню!” Але я разумею рэакцыю людзей.

Не зразумеюць, засмяюць. Чэрствыя і няшчасныя. Але што значыць тады чалавек? Разумнае жывёла. Не вельмі прыемна, ці не праўда? Мне ўспамінаюцца словы Бетховена: “Я не ведаю іншых прыкмет перавагі, акрамя дабрыні”. Прыгожыя словы, прыгожы сэнс.

Мы павінны быць добрымі, гэта наша прызначэнне. Зрабіце сардэчна прама цяпер: скажыце прыемнае слова сваім блізкім, усміхніцеся (так-так, прама цяпер!), падумайце аб тым, хто мае патрэбу ў вашай дапамогі.

Менавіта з дабра пачынаецца чалавек, менавіта з ім ен павінен прайсці па жыцці.Людзі, памятайце гэта. Цяпер Хатынь – мемарыяльны комплекс (54 км ад Мінска). Гэты мемарыял быў адкрыты ў 1969 годзе на месцы спаленай вёскі Хатынь. Мемарыял размешчаны так, як калісці была размешчана вёска. У яго цэнтры знаходзіцца 6-метровая скульптура. На ёй намаляваны мужчына з хлопчыкам на руках. Гэта былі Іосіф Камінскі і яго сын.

Іосіф Камінскі – адзіны выжыў пасля пажару. Ён спрабаваў выратаваць свайго сына. Хатынь была звычайнай беларускай вёскай. У ей было 26 двароў. Цяпер на іх месцы ўстаноўлены помнікі, унутры якіх абеліскі ў выглядзе пячных труб са званамі. Яны б’юць кожныя паўгадзіны. На кожным абеліску ёсць таблічка з іменамі людзей, якія жылі ў гэтым доме.

За хатамі-помнікамі, ёсць і Могілкі вёсак. Сюды з 185 спаленых вёсак была прывезена зямля, і створаны сімвалічныя могілкі. Каля Могілак вёсак ёсць Сцяна Смутку. На ёй размешчаны мемарыяльныя пліты, на якіх напісаны назвы 66 найбуйнейшых лагераў смерці. Завяршае мемарыял плошча Памяці. У яе цэнтры растуць 4 бярозкі.

Тры з іх сімвалізуюць чалавечае жыццё. А на месцы чацвертай ёсць Вечны агонь. Ён нагадвае нам аб кожным чацвёртым загінуўшым беларусепадчас Вялікай Айчыннай вайны.

Побач Дрэва жыцця са спісам 433 вёсак, якія былі спалены фашыстамі. У апошнія гады тут адкрыліся невялікі музей і фотавыстава. Нясвіжскі замак – палацава-замкавы комплекс, змешчаны ў паўночна-усходняй частцы горада Нясвіжа Мінскай вобласці Беларусі.

У XVI-XIX стагоддзях – цэнтр Нясвіжскай ардынацыі і рэзідэнцыя яе ўладальнікаў з роду Радзівілаў. У пачатку XVI стагоддзя ранейшыя уладальнікі Нясвіжа Кішкі пабудавалі драўляны замак на месцы Старога парку, паўночней сучаснага замка. Пасля пераходу Нясвіжа пад уладу Радзівілаў замак быў перабудаваны. Як мяркуецца, гэта адбылося ў 1547 годзе па ініцыятыве Мікалая Радзівіла Чорнага і па праектах галандскіх ваенных інжынераў.

На гравюры Нясвіжа Томаша Макоўскага пачатку 1600-х гадоў драўляны замак яшчэ існуе, але называецца ён «домам старасты»; да сеённяшняга дня гэта збудаванне не захавалася. 7 мая 1583 года Мікалай Радзівіл Сіротка заклаў каменны замак на поўдзень ад драўлянага. Менавіта гэты дзень традыцыйна лічыцца датай заснавання замка. «Чалавек жыве на зямлі, на сваей зямлі, на сваей малой радзіме.

Мы жывем у горадзе Віцебску – гэта і ёсць наша малая радзіма. Нас акружаюць лясы, палі, рэкі, азёры, сады.

Гэта наша прырода. Яна дае нам ежу, вопратку, сагравае нас Прырода наша шчодрая і адорвае нас усім тады, калі мы яе беражэм.

Чалавек у прыродзе з’яўляецца гаспадаром, таму што ён валодае гэтымі багаццямі, карыстаецца імі, – так я разумею слова «гаспадар».- але сапраўдны гаспадар павінен абавязкова працаваць, каб зямныя скарбы не толькі кончылася, але і служылі нашым нашчадкам». У кожнага чалавека ёсць свая родная мова.

І кожны ўлічвае сваю кропку гледжання аб ёй. Я лічу, што ў мяне нядрэннае стаўленне да маёй роднай мовы. Не скажу, што я лічу яе сваёй любімай, але стаўлюся да яе добра. Многія людзі задумваюцца, навошта ў кожнага народа існуе свая родная мова.

Я лічу, што яна патрэбна для таго, каб забяспечваць ўзровень сваёй роднай краіны. Напрыклад, Англія лічыцца самай адукаванай краінай свету. Расія, вядома, таксама адукаваная. Кожны мае меркаванне аб сваёй краіне і роднай мове.

Мае стаўленне да мовы, тлумачыцца тым, што я лічу мой народ лепш, нягледзячы не на што.Беларуская мова- багатая мова, бо гэта мова майго народа, мова саёй краіны.І мне да падобы родная мова, яе я незабуду вавек. Мае адносіны да роднай мовы выдатныя, я паважаю і люблю сваю мову, мову маіх бацькоў і прадзедаў. Я даўно марыла пра сабаку. І вось тры гады таму мая мара спраўдзілася: мы купілі шчанюка. Ён быў зусім маленькім, пухнатым і вельмі пухлым. Колер – чорны, і толькі на грудзях малень-кі беленькі «крыжык». Таму мы і вырашылі назваць яго Блэк, што ў перакладзе з ангельскага значыць «чорны».

Ён быў такі прыгожанькі, што з ім увесь час хацелася гуляць. Прайшло тры гады.

З майго маленькага шчанюка вырас вялікі сабака. У яго густая доўгая поўсць, вялікія карыя вочы і вельмі вострыя зубы. Вастрыню гэтых зубоў я не раз адчуваў на сабе. Блэк хоць і добры і ласкавы сабака, але не любіць, калі яго дражняць. Ён разумны і выхаваны. Блэк жыве ў нас на дачы, і, калі мы прыязджаем, вельмі рады нашай сустрэчы. Сваю радасць ён праяўляе вельмі бурна.

Мы любім хадзіць з ім на прагулкі да ракі. Падчас прагулак Блэк любіць гуляць. Адзіны яго недахоп – ён не любіць купацца.

Калі я доўга не бачу свайго ўлюбенца, то вельмі сумую. Мы вельмі любім сваю сабаку, а яна любіць нас.

Чалавек і прырода ўзаемазвязаныя. Гэта было заўсёды. Першабытныя людзі настолькі дрыгатліва ставіліся прыродзе, што абагаўлялі яе. І агонь, і вада, і зямля, і неба Усе стыхіі бачыліся першабытнаму чалавеку боствамі. Ды і расліны, і жывёлы, і птушкі. Гэта трапяткое стаўленне да прыроды і зараз цепліцца ў душы кожнага чалавека.

Напрыклад, мае стаўленне да ластавак. Я вельмі люблю ластавак. Прыязджаю ў вёску да бабулі, адкрываю скрыпучую драўляную брамку, абдымаюся з бабуляй, п’ю з ёй гарбату, а потым – да ракі.

Ластаўкі ўжо там. Яны кружацца так нізка, што крыламі быццам бы датычацца вады. У гліне стромага супрацьлеглага берага гнёзды ластавак. Там яны выкормліваюць сваіх птушанят. Жывая прырода дзіўная. А яшчэ, я ведаю, прырода лечыць.

Тыя ж сабакі і коткі. Дыханне сабак, як высветлілі навукоўцы, стварае ў кватэрах і дамах антымікробную сераду.

Не дарма ж нашымі продкамі складзеныя прымаўкі: “Котка на хворае месца кладзецца”, “Сабака лізнула – усе хваробы вылечыць”. І як шкада, што ў наш час адносіны чалавека да прыроды сталі такімі бязлітасна-спажывецкімі. Чалавек высякае лес, выкідвае ў атмасферу забруджвальныя рэчывы, атручвае ваду азёр, рэк і мораў.

Хіба гэта дапушчальна? Бо мы жывем ад прыроды, дыхаем яе паветрам, сілкуемся яе пленам. І ці надоўга хопіць прыродных рэсурсаў пры такім іх непрадуманным дзікунскім выкарыстанні? Можа, на наш век хопіць. А нашы дзеці? Я ведаю, многія людзі, у прыватнасці, пісьменнікі, змагаліся і змагаюцца за прыроду.

Вось, напрыклад, вядомы пісьменнік Чынгіз Айтматаў у сваім рамане “Буранны паўстанак” піша пра высыхаючы Арал, зменлівым у горшы бок клімаце, скудеющей зямлі. Яшчэ Айтматаў прапануе нам спосабы выкарыстання прыродных багаццяў. Прыроду трэба берагчы. Чалавек павінен жыць у гармоніі з прыродай. Павінен быць «царом прыроды», а састаўной яе часткай. Бо прырода і ёсць наша Радзіма. Як сказаў выдатны пісьменнік Прышвін: “Ахоўваць прыроду – значыць ахоўваць Радзіму”.

Так давайце ж прыслухаемся да гэтай мудрай рады. Ва ўсіх людзей стаўленне да жывёл рознфе, хтосці жорсткі з імі, а хтосці наадварот. Жывёлы гэта таксама нейкія людзі, толькі целасклад у іх не такі як у чалавека.По сэнсу наогул жывёл, можна змясціць у кнігу рэкордаў Гінэса па іх учынкам і дасягненнямЖывёлы вельмі разумныя істоты яны так жа як чалавек могуць разважаць,думаць,гаварыць толькі кожны на сваёй мове.Хтосці думае зусім наадварот,але каму тое прыходзіць у галаву зусім чаго другое.я лічу што з жывёламі трэба ставіцца лепш і дабрэй яны ж усе ж такі таксама жывуць і дзеляцца з намі шчасцем і радасцю.